خدا نوشت از او خالی است دنیایم

کجاست آینه‌ ای تا کند تماشایم

.

برای خلوت خود دوست ، دوست می‌ خواهم

در این هزاره ی غم چاره اوست می‌ خواهم –

.

که خمره خمره ی ایجاد را به کاسه کنم

خودم خدایی خود را در او خلاصه کنم

.

می‌ آفرینمش اینسان به خود اشاره کنم

به هر چه می‌ نگرم خویش را نظاره کنم

.

به قصد خلقت عالم قلم گرفت آنگاه

گذاشت نقطه ی باء را و گفت بسم‌ الله

.

به نقطه خیره شد و چیز دیگری ننوشت

بر آن تکامل بی‌ حد فراتری ننوشت

.

به نقطه خیره شد و نقطه جان گرفت از او

در این معاشقه کم‌ کم زبان گرفت از او

.

به نقطه گفت که تو جوهر صدای منی

که من برای تو هستم تو هم برای منی