اوقات خوش آن بود که در کوی تو بودیم

با گریه به تو حال دل ابراز نمودیم

خواندیم برایت غزل و نوحه سرودیم

"در صحن و سرایت همه جا دیده گشودیم

جایی ننوشته‌ست گنه‌کار نیاید"

ای کاش که ما را پدرت عفو نماید

**

در راه دویدی و دویدی و دویدی

اما به سر زخمی بابا نرسیدی

از زجر حرامی چقدر زجر کشیدی

چه روی کبودی و چه گیسوی سپیدی

عنوان شده در دفتر تاریخ، رقیه

“ای پیرترین دختر تاریخ، رقیه”