حسن شدم که پُر از ماتم فدک باشم

حسن شدم که خودم شاهد کتک باشم

میان راهروی خانه دود مانده هنوز

تمام پیکر زهرا کبود مانده هنوز

چه سوختم! که نزد بعد سوختن حرفی

نزد ز لکّه ی خون، روی پیرهن حرفی

حریف روضه میخ و لگد نخواهم شد

ز هرچه کوچه تنگ است رد نخواهم شد

عصای دست شکسته شدم، شکسته شدم

ز روی قاتل مادر چقدر خسته شدم

همینکه با غضب خود جلو می آمد زد

نشد درست ببینم، کشیده را بد زد

تمام شهر مدینه روی سرم پیچید

عقب که رفت، دو تا پای مادرم پیچید

رکاب صبر علی بودم و نگین خوردم

زمین که خورد، زمین خوردم و زمین خوردم

همینکه پاشدم ازجا دوباره افتادم

کنار خون روی گوشواره افتادم

نشد که قدرت خود را به او نشان بدهم

غبار چادر او را نشد تکان بدهم

شکستگی جبینم شدید شد آنجا

سه چار موی سیاهم سفید شد آنجا

بخند جعده! از اینکه به من جسارت شد

بخند جعده! حسن از مدینه راحت شد

اگرچه تیر به تابوت من رسیده حسین

هنوز غربت من را کسی ندیده حسین

مرا مقابل چشم همه لگد نزدند

به خنجری که سرم را نمی بُرد نزدند

مسیر لشکریان خشکی لبم نشده

کسی مزاحم خلخال زینبم نشده

به روی نیزه سرم زیر آفتاب نرفت

میان تشت زر و مجلس شراب نرفت