گفتم این اشک که مرهم بشود حیف نشد
 مرهم آتشِ قلبم بشود حیف نشد

مادرم گفت نگو ،  سوختم از خاموشی
 زینب ای کاش که مَحرم بشود حیف نشد

فدک  و خانه ی امن و جگری بی آتش
 گفتم ای کاش که با هم بشود حیف نشد

رفته بودیم بیاییم  مگر مادرمان
 ذره ای راحت از این غم بشود حیف نشد

هرچه کردم به کناری بروند و برویم
 راهی از کوچه فراهم بشود حیف  نشد

خواستم چادرِ مادر نخورَد خاک که خورد
 جایِ او قامتِ من خم بشود حیف نشد

 خواستم نشکند آنروز غرورم که شکست
 مانع آنهمه ماتم بشود حیف نشد

کوچه اش سنگ و دلش سنگ و دو دستش سنگین
 خواستم ضربت او کم بشود حیف نشد