دلمان را خودت دوباره بساز

از زمستان کمی بهاره بساز

.

برگ ریزان فصل پاییزم

از وجود من استعاره بساز

.

تکه های دل مرا بردار

سر هم کرده چهارپاره بساز

.

نوحه ی پنجم صفر با من

تو برایش دو گوشواره بساز

.

یا شب هفتم از من بی تاب

حلقه بر گوش شیرخواره بساز

.

درد دارم که آمدم امشب

چاره ی درد راه چاره بساز

.

با کسی که پیاده در راه است

ای به دوش ملک سواره بساز

.

ساز ما کوک می شود با اشک

چشم ما را پر از ستاره بساز

.

پابه پای تو گریه باید کرد

در عزای تو گریه باید کرد

.

بی حیا بود دشمنت اما …

بی عبا کوچه بردنت اما …

.

پیش چشمت به آسمان می رفت

آتش از بام گلشنت اما ..‌.

.

زیر دست جماعتی بی رحم

پیرهن بود جوشنت اما …

.

پنجه ای مثل ریسمان افتاد

نیمه شب دور گردنت اما ..

.

عده ای بی ادب میانه ی راه

بد و بیراه گفتنت اما …

.

در شلوغی رفت و آمدها

گرچه آزرده شد تنت اما …

.

زخم دل را کسی نمک نزده

همسرت را کسی کتک نزده

.

مادرت را ولی درِ خانه

عده ای می زدند مردانه

.

پیش چشم پرستویی مجروح

آتش افتاده بود بر لانه

.

از سر تازیانه پیدا بود

رد شلاق بر روی شانه

.

طاقت ضربه ی غلاف نداشت

پر و بال ظریف پروانه

.

روز روشن زدند فاطمه را

فاطمیه نبوده افسانه

.

قنفذ اینجا دل تو را خون کرد

کوفه هم نیز ابن مرجانه …

.

سر بر روی نیزه هم می گفت

جای زینب نبود ویرانه

.

داد از این درد و رنج و غم … ای داد …

دخلت زینب علی بن زیاد