چرا تو ای شکسته دل، خدا خدا نمی کنی؟
 خدای بی نیاز را چرا صدا نمی کنی ؟

سحر به باغ ناله ها، گل مراد می دمد
 به نیمه شب چرا لبی به ناله وا نمی کنی؟

به هر لب دعای تو، فرشته بوسه می زند
 برای درد بی دوا، چرا دعا نمی کنی؟

به قطره، قطره اشک تو، خدا نظاره می کند
 چرا میان گریه ها خدا خدا نمی کنی ؟

دل تو مانده در قفس، جدا از آشیان خود
 پرنده اسیر را، چرا رها نمی کنی؟

چرا کنون نمی کنی ز دل غبار کینه را؟
 چرا صفا نمی دهی حرم سرای سینه را ؟

چرا صدا نمی زنی، شهیده مدینه را؟
 به حرمت حبیبه اش، نظر به ما کند خدا

خدا به ناله شما جواب می دهد بیا
 خدا برات دوری از عذاب می دهد بیا

خدا، خدا، خدا، خدا،