دست بر سینه همه مهمان قاسم می شویم
 دیده گریان، سائلِ احسان قاسم می شویم

سفره دارِ امشبِ ما شد کریم ابن کریم
 ریزه خوارِ لطفِ بی پایانِ قاسم می شویم

هر زمانی که دلِ ما می شود تنگِ حسن
 بانگاهی زائرِ چشمان قاسم می شویم

سینه چاکانِ حسن خرجِ علیِ اکبرند
 پس حسینی ها همه قربانِ قاسم می شویم

روزِ فتحِ مکه با سربندِ سبزِ یاحسن
 ما همه رزمنده ی گردانِ قاسم می شویم

چند تا ایوان طلا سازیم در صحنِ بقیع
 ماگدایِ گوشه ی ایوانِ قاسم می شویم

سِرِّ بابُ القاسم کرببلا دانید چیست؟
 روز محشر دست بر دامانِ قاسم می شویم

جمله ی الموت اهلی من عسل توحیدِ ماست
 واله ودلداده ی ایمانِ قاسم می شویم

ماهِ خیمه بود، اما چهره اش تغییر کرد
 مثلِ نجمه بی سروسامانِ قاسم میشویم

تاکه حرفِ دست وپاگم کرده آیددرمیان
 یادِ ارباب وتنِ بی جانِ قاسم می شویم

چاره سازِ عالمی بیچاره شد بالا سرش
 همچونان فضه که آمد در کنارِ مادرش

دست وپا میزد ولی جان بینِ سینه مانده بود
 عالمی را ریخت بر هم ناله هایِ آخرش

زیرِ سُمِ اسبها با هر نفس قد میکشید
 باز می شد ذره ذره استخوانِ پیکرش

نعل هایِ کهنه کم کم پیکرش را نرم کرد
 پخش می شد هرنفس با هرتکان خاکسترش

مثلِ مویش دنده هایش هم گره خورده بهم
 هیچ کاری بر نمی آمد زدست یاورش