دیدی از غصه و غم خسته و مالامالم

آمدی باز خودت زود به استقبالم

.

از وفایت چه بگویم که شبیه مادر

هر کجا رفته ام و آمده ای دنبالم

.

مرگ همسایه و اقوام مرا زنده نکرد

بس که با حرص و طمع ، در طلب آمالم

.

از سیه رویی و احوال بدم هیچ مپرس

شرمسارم ، چه بگویم ؟! به همان منوالم

.

چه گرفتاری و بیماری سختی دارم

شب به شب ، وقت مناجات و دعا بی حالم

.

نظری کن که فقط جلد نجف باشم و بس

نکند گم بشوم ، مُهر بزن بر بالم

.

بی علی هر دم و هر بازدمی معصیت است

با علی حکم عبادات گرفت اعمالم

.

سفر کرب و بلا تذکره اش با زهراست

آه مادر چه شده تذکره ی هر سالم ؟!

.

من همان سینه زن داغ حسینت هستم

که پریشان شده از تشنگی اش ، احوالم ؛

.

کاش بودم به کنارش که تنش پا نخورد

سال ها گریه کن آن بدن پامالم ؛

.

کاش بودم که به او این همه نیزه نزنند

یاد آن جسم مقطع شده در گودالم

.

کاش بودم که شوم غارت و غارت نشود

داغدار تن غارت شده در جنجالم