هزار شُکر که بُردیم نامِ هادی را

هزار شُکر که داریم امامِ هادی را

سلامِ ما برسانید ای کبوترها

که بشنویم علیک السلامِ هادی را

چقدر جلوه به جبریل میرسد وقتی

خطاب می کند: آقا ، غلامِ هادی را

بیا رویم که جز سامرا پناهی نیست

نیاز نیست به فطرس بیا که راهی نیست

بر آستان تو مژگانِ ما که عادت کرد

به خاک بوسی ما آسمان حسادت کرد

کسی که روضه برایت گرفت بالا رفت

کسی که رفت به این روضه ها عبادت کرد

همینکه زائرت از جامعه زیارت خواند

سبوی خویش پُر از چشمه ی سعادت کرد

برای عمه سادات در قفس رفتی

و شیر عرض اردت به این سیادت کرد

پسر فراقِ پدر را چگونه چاره کند

روا بود که گریبان امام پاره کند

تو را زِ خانه ی خود با عذاب آوردند

تو را به گوشه ای اما خراب آوردند

به روی خاک نشستی و شام را دیدی

که عمه های تو را با طناب آوردند

یتیم های گرسنه به بند زنجیر و

رسید وقتِ طعام و کباب آوردند

من از امام زمان شرم دارم از این خط

که پیشِ چشمِ شما هم شراب آوردند

شراب بود ولی بر سرت سنان نزدند

به زخمهای لبت چوبِ خیزران نزدند