اسم بقیع رو تا میارن

دلایی که طاقت ندارن

یاد حرم های بی نشون

غریبونه بارون میبارن

این غربت رو که فهمیده

کی جنت رو خاکی دیده

داغش من رو اتیش میده

تنها نسیمه که روضه میخونه

تو هوای بقیع

مهتاب شده زائر همیشگیه

شبای بقیع

خورشید میسوزه با هر نفس

توی تل برای بقیع

ای وای امون ای دل