آسمان در سجده افتاد است پیش پای تو

عرش آرام است زیر سایه ی طوبای تو

بادها را مسخ کرده عطر جان افزای تو

ماه،فانوسی برای شب نشینی های تو

تو تجلّی اصولی،تو بنای منطقی

تو امام راستینی،تو امام صادقی

از قنوت صبحگاهت تا دعایی می رسد

مستمند تو به یک نان و نوایی می رسد

پای درس ات روح آدم تا رهایی می رسد

جابرِ حیّان در این مکتب به جایی می رسد

طایر علم لدُنّی جلد بامِ صادق است

شیعه هرچه دارد از قالَ الامام صادق است

خط ابروی تو سرمشق شب هر فاضل است

خواندن املای گیسوی سیاهت مشکل است

کسب علم از غیر باغ دانشت بی حاصل است

طفل ابجدخوانِ دَرسَت هم فقیه کامل است

نور علم ات را به ژرفای جهان تابانده اند

بعد از آن مردم تو را شیخ الائمه خوانده اند

حال عاشق نیمه شب با چشم بارانی خوش است

پس سحر لطفی کنی من را بگریانی،خوش است

یک نظر تنها،به سمتم،سربگردانی خوش است

در تنور عشق من را هم بسوزانی،خوش است

خواب شیرینی به چشم خیسِ فرهادم بده

مثل "هارون" راه و رسم عاشقی یادم بده

می چکد عطر خدا از اَلسّلام آخرت

شش قدم می خواست تا معراج، چشمان ترت

جبرئیل افتاد وقتی باز شد بال و پرت

بندگی ات شیعه را انداخت یاد مادرت

اشک را مانند مادر می کنی آب وضو

آنقدر،مولای من،زهراخِصالی که نگو

فصل کوچ عاشقی دل را پرستو می کنم

شالِ ممسوسِ به اشک روضه را بو می کنم

دست چشمم را کنار قبر تو رو می کنم

بارگاه خاکی ات را آب و جارو می کنم

کاش در خاک بقیع تو حرم می ساختیم

چارتا گنبد در آنجا دسته کم می ساختیم

بارها گفتی که اشک روضه ها مشکل‌گشاست

دردمندان گریه بر هر در بی درمان دواست

ختم منبر هایت آغاز گریز کربلاست

قاتلِ جان تو آقا روضه ی طشت طلاست

اشک های گریه کن ها را شمارش کرده ای

گریه بر جدِّ غریبت را سفارش کرده ای

آه از آن شب که کوچه باز بوی غم گرفت

آسمان قلبش شکست و بارشی نم نم گرفت

روضه خوان"دیوار"شد "در" پا به پایش دم گرفت

دخترت از ترس دامان تو را محکم گرفت

نیمه شب بال و پر پروانه را آتش زدند

پیش چشم دختر تو خانه را آتش زدند

پیش پای ات اشک های همسرت افتاده است

جای جای این گذر بال و پرت افتاده است

تکه ای از شعله بر روی سرت افتاده است

رد میخ آیا به روی پیکرت افتاده است؟

ریسمانِ بی مروّت‌ها اسیرت کرده است

ناسزای بی حیا در کوچه پیرت کرده است

بین این کوچه تو را در نیمه ی شب می کِشند

بی عمامه بی عبا در پشت مرکب می کشند

تا گذر از جمعیت می شد لبالب می کشند

ذهنِ ما را سمت شام و داغ زینب می کشند

سوخت در بین گذر بال و پر پروانه ها

عمه جانت سنگ خورد از پشت بام خانه ها

گیسوان کودکی با پنجه شانه می خورد

پیش چشمانش رقیه تازیانه می خورد

طفلکی از زجر سیلی بی بهانه می خورد

دست سنگینی به رویِ کودکانه می خورد

دور تو شکر خدا انبوه شامی ها نبود

معجر ناموس تو دست حرامی ها نبود