ارادت دارم از طفلی به نام حضرت صادق
 تعالی الله از قدر و مقام حضرت صادق
 الا ای شیعه های با مرام حضرت صادق
 به گوش جان بگیرید این کلام حضرت صادق
 
 که عالم تا ابد مدیون شاه عالمین باشد
 و کل الخیر در یک جمله فی باب الحسین باشد
 
 
 در این دنیای ظلمانی عجب ماه شبی دارم
 میان این همه مذهب چه والا مذهبی دارم
 کرام الکاتبین را شکر ، به چه مکتبی دارم
 ز عشاق امام صادقم ، چه منصبی دارم
 
 الهی بر در این آستان ، نوکر بخوانندم
 مرا در روز محشر شیعه جعفر بخوانندم
 
 
 یقینم کامل است و اعتقادم این چنین باشد
 که او مانند جدش مرتضی حق الیقین باشد
 به قول حضرتش این از نشان مؤمنین باشد
 که از زوار قبر جد من در اربعین باشد
 
 عزیز فاطمه ، از خرمنت توشه بده ما را
 برات اربعین و طوف شش گوشه بده ما را
 
 
 من از افتادن آن پیر زن در کوچه می دانم
 از این مجمل حدیثی را مفصل ، ناب ، می خوانم
 رسانده بر همه شیخ الأ ئمه ، نور چشمانم
 که با بغض از عدوی حضرت زهرا مسلمانم
 
 خدا با صورت اندازد مرا در شعله نارم
 اگر از دشمنی با خصم مولا دست بردارم
 
 
 مدینه بار اول ، ظلم بر خیر النساء کردند
 میان کوچه ها حق ذوی القربی ادا کردند
 ز کینه سینه را با ضرب مسمار آشنا کردند
 پس در غنچه نشکفته از شاخه جدا کردند
 
 از آنجا خصم ، آتش بر دل و جان خلائق زد
 شرر بر خانه و کاشانه قرآن ناطق زد
 
 
 میان شعله فرزند خلیل الله را بردند
 دل شب مردم گمراه ، نور ماه را بردند
 پیاده از پی مرکب تمام راه را بردند
 چسان گویم چگونه آن ملک درگاه را بردند
 
 چه سنگین بود مهر غربتی که بر جبین می خورد
 میان کوچه مثل مادرش زهرا زمین می خورد
 
 
 اگر چه پیش چشم عترتش بر او جسارت شد
 اگر چه خانه اش محصور آن ظلم و شرارت شد
 اسیر کینه رجس و پلیدی ها ، طهارت شد
 کجا کاشانه شیخ الائمه قتل و غارت شد
 
 بمیرم کربلا پیراهن از گودال می بردند
 ز پای دختر دردانه ای خلخال می بردند