اگر چون لاله های واژگون سر در گریبانم

خجالت میکشم از آسمان در خویش حیرانم

شبیه لاله های واژگون هم جشم با باران

به خاک خویش میبارم به حال خویش گریانم

نسیمی تازه گلبرگ مرا با خویش خواهد برد

خداحافظ که تنها یک نفس در دشت مهمانم