سری به روضه زدم تا که دل  جلا گیرد

و مرغ این دل من راه کربلا گیرد 

چو نام دوست شنیدم دلم هوایی شد 

دوباره این دل بشکسته کربلایی شد 

سیاه جامه به تن محرمم به دشت بلا 

به شوق طوف حرم راهی ام به کرب و بلا 

به وقت سعی حرم تا حرم نخوردم آب 

به احترام لب چاک چاک طفل رباب 

به خیمه گاه شدم معتکف چنان عرفات 

برای تشنگی ات سوختم به جای فرات 

به سینه لطمه زدم از برای ماتم تو 

به چشم اشک فشاندم ز غصه و غم تو 

اگرچه زخم تنت از ستاره افزون است 

دل تمامی عالم برای تو خون است

برای زخم تنت اشک و آه آوردم 

اگرچه یک نفرم یک سپاه آوردم 

نشد که روز دهم در کنار تو باشم 

نشد که در همه احوال یار تو باشم 

نشد که پیکرم آماج تیرها بشود 

تمام هستی من بهر تو فدا بشود 

نشد که همچو وهب سر دهم به پای شما 

نشد شبیه جناده شوم فدای شما 

نشد چو حضرت عابس وضوی خون گیرم 

به پای عشق تو آقا ره جنون گیرم 

نشد چو جون برایت بدن برهنه کنم 

و جسم خویش سپر بهر تیغ و دشنه کنم 

مرا ببخش که بی دست و پام آقاجان 

بده دوباره جواب سلام آقاجان 

به من محل بده چون آبروم در خطر است 

مرا بخر که دلم سوزناک و پر شرر است 

اگر مرا نخری روی دست می مانم 

مرا نگه نکنی خوار و پست می مانم 

مرا برای خودت انتخاب کن آقا 

تمام گشته جوانی شتاب کن آقا 

به این گدای گنهکار هم نگاهی کن  

مرا سوی حرم پاک خویش راهی کن