شب عاشقانگی است و من شده ام گدای تو یاعلی

به امید آن که صدای من برسد به اهل سما علی

چه کنم اگر که در آن میان نرسد صدا به صدا علی؟

تو که‌ای که نام بلند تو به خدا رسانده مرا علی؟

به خدا که با تو رسیده ام به زلال ذات خدا علی

تو که‌ای که فراتری از مکان و چنین گذشته‌ای از زمان؟

تو که‌ای که از تقید تن، زده پل به مرکز بی کران؟

تو همان که در تو به حیرتم، تو همان که إنس و فرشتگان

تو همان که درک اهل جهان شده در صفات تو ناتوان

تو همان که قبله‌ی اهل دل، تو همان که قبله نما علی

نه عجب که درّ نجف شود قطرات اشک زلال تو

ظلمات بود و تو آمدی، «کَـشَـفَ الدّجی» به جمال تو

تو محمدی و به این سبب «بَـلَـغَ العُلی» به کمال تو

حسنی و حسین و فاطمه، «حَـسُـنَـت جمیع خصال» تو

صلوات بر تو و آل تو، همه وقت، در همه جا علی

تو چگونه آمده‌ای بگو که نه حاضری و نه غایبی؟!

چه بگویم از جلوات تو، تو که جلوه گاه عجایبی ...

تو ابوتراب و ابوالیمی و طلوع کل مطالبی

پدر مکرّم زینبی و شریک هرچه مصائبی

برسان مرا به جوار خود، پس از آن به کرب‌و‌بلا علی

به خدا قسم که بدون تو همه جا همیشه مشوّشم

به بهشت بی تو نمی‌روم که بدون تو پُر آتشم

نخورم می از خُم دیگران که خمار کوثر بی غشم

به کدام شیوه بیان کنم که چه می کشم که چه می‌کشم؟!

نفسی اگر نظر نکنی به گدای بی سر و پا علی

چه خوش است در تصور من که تو «نون» بین «لـنـا» شوی

چه خوش است ای شه لافتی که شکوه نقطه با شوی

تو رسیده ای به وصال حق که امیر هر دو سرا شوی

همه ترس من بود از همین که خدا نکرده خدا شوی

شده ذکر هر شب قدر من «بِکَ یاعلی بِکَ یا علی»

نه فرشته‌ای و نه آدمی، تو فقط تجلّی ایزدی

تو نگین حلقه‌ی انبیا و شکوه حضرت سرمدی

چه در آسمان و چه در زمین تو سرآمدی، تو زبانزدی

تو عزیز خانه‌ی فاطمه، تو عزیز جان محمدی

و تویی که وقت مباهله شده شرح «أنفسنا» علی

که علیست «یَـحکُـمُ ما یُـرید»، علیست «یُـثبِـت ما یشاء»

که علیست کُنه سوره «روم» و علیست معنی «هَـل أتی»

که علیست «مُـنتَـهِـیُ الهِـمَـم»، که علیست سایه‌ی ماسوا

که علیست سعی به سوی حق و علیست مروه‌ی با صفا

نشود قبول حج کسی به خدا بدون ولا علی

به خدا به اذن خدا فقط ابدی شدی، ازلی شدی

و به کام مردم میکده می ناب لم یزلی شدی

ملکوت نابِ غزل شد و تو در آن عجب غزلی شدی

خبری رسید و در آن خبر تو فقط امیر و علی شدی

لِـتُـرابِ مَـقدَمِـکَ الفِـدا دل و جان عاشق ما علی

بنشین دوباره رجز بخوان که زمان کف زدن آمده

در قلعه‌ای که تو کنده ای ز هراس در سخن آمده

بروید از سر راه او که امیر بت شکن آمده

چه بد است عاقبت کسی که به جنگ تن به تن آمده

به سپاهیان و یلان بگو بدهند آب طلا علی

شده اند در مقابل تو همه شیرِ بی سر و یال و دُم

همه گفته اند و شنیده ام که شدند «مُـعتَرِفٌ بِـکُـم»

نگران آن همه «مرحبم» که فرار کرده و گشته گم

دل بی قرار و هوایی‌ام شده رهسپار غدیر خُم

به چهارده خُم می قسم احدی نرسیده تا علی

اسداللها، اذن اللها، به شب بلند عبادتت

به کدام رتبه رسیده ای که خداست شاهد رتبتت

به نجف رسیده مسافری که رسد به فیض زیارتت

به عنایتت به کرامتت به محبتت به شفاعتت

تو بگو به غیر حریم تو به کجا رود به کجا علی؟

همه شب نشسته خیال تو سر راه من، سر راه من

چه شود اگر که نگاه تو برسد شبی به نگاه من

به دو چشم غرق خیانتم، به دو چشم غرق گناه من

و تو ای سپیده نظر کنی به من و به روی سیاه من

چه غم از عذاب خدا اگر که تویی شفیع جزا علی

ثقلین مدح دو چشم تو شده روشنایی دفترم

که علیست ذکر مداومم، صلوات قند مکرّرم

به جهان مرید ابوذرم، مدیون مالک أشترم

نروم به زیر بیرق کس که غلام خادم قنبرم

همه عمر بنده‌ی حیدرم به حقیقت «إنّـما» علی