به حکم این که فقط کربلاست منزل ما
معطّر است به ذکر حسین، محفل ما

به زرق و برق جهان، دل نبسته‌ایم دمی
خوشیم تا که همین نوکری‌ست حاصل ما

برای سینه‌زنان تا ابد همین کافی‌ست
همین که ذرّه‌ای از تربت است در گل ما

صدای پای محرّم به گوش می‌آید
دوباره عکس ضریح است در مقابل ما

گناه با دل ما هرچه کرده بود، گذشت
از این به بعد، حسین است صاحب دل ما