مانند مویت شد پریشان روزگارم

نامت دلیلِ گریه ی بی اختیارم

.

مثل جوان از دست داده ، وقتِ گریه

تا هفت خانه می رود داد و هوارم

.

در روضه وقتی که نگاهم کرده باشی

مانند اسپند عزایت بی قرارم

.

پای پیاده آمدم پای مزارت

تا که بیآیی بعد مرگم به مزارم

.

در لحظه ی آخر نگاه آخرم‌ گفت

من می روم اما دلم‌ را می گذارم

.

با هجر شش گوشه کشیدی گوش من را

در فصل پاییز فراق ، ابر بهارم

.

تنها به شوق دیدن ماه محرم

هر روز دارم روزها را می شمارم

.

یک‌ روز چرخِ دسته را هُل داده بودم

چرخیده از آن روز چرخِ روزگارم

.

بدجور فقر معنوی دارم کمک کن

در روضه کاری داشتی دنبال کارم

.

وقتی تو را زهرا به این بانو سپرده

من هم خودم را دست زینب می سپارم

.

مقتل نوشته خواهرت اینگونه فرمود :

ای وای باقیمانده ی ایل و تبارم

.

از آن زمانی که سر تو سنگ خورده

سنگ صبورم دائما سردرد دارم

.

دندانت افتاده به پیش پای زینب

قرآن نخوان در طشت ای دار و ندارم