بر خوان غم، چو عالمیان را صلا زدند
اوّل صلا به سلسله‏ى انبیاء زدند

نوبت به اولیاء چو رسید، آسمان طپید
ز آن ضربتى که بر سر شیر خدا زدند

آن در که جبرئیل امین بود محرمش
اهل ستم به سینه‌ى خیرالنّساء زدند

بس آتشى ز اخگر الماس‌ریزه‏ها
افروختند و در جگر مجتبى زدند

وآن‌گه سرادقى که ملک محرمش نبود
کندند از مدینه و در کربلا زدند

پس ضربتى کز آن جگر مصطفى درید
بر حلق تشنه‏ى خلف مرتضى زدند

اهل حرم، دریده‌ گریبان؛ گشوده‌ موى
فریاد بر در حرم کبریا زدند