ای سراپا حسن حیّ ذوالمن
سوّمین ابن الرّضا دوّم حسن

ای هزاران آفتاب مشتری
یا اباالمهدی امام عسکری

اسوه ی تقوی خدایی بنده ای
همچو جان در جسم ایمان زنده ای

دُرّ ده دریا و بحر یک گهر
آن گهر خود حجّت ثانی عشر

با همه درد و غم و عمر کمت
تا ابد مرهون احسان عالمت

از نماز و از دعای متصل
بردی از دشمن کنار حبس دل

با خدا پیوسته در راز و نیاز
روزها را روزه، شب ها در نماز

رنج هایت در ره توحید بود
سال ها یا حبس یا تبعید بود

روزگارت شعله ها بر جان فکند
دشمن ات در برکه ی شیران فکند

ایستادی بین شیران در نماز
شیرها را جانبت روی نماز

الله الله گرد تو درّندگان
سر فرو بردند همچون بنده گان

نور علمت از درون حبس ها
کرد از ظلمت جهانی را رها

ای دمت جان داده بر روح الامین
آسمان خفته در خاک زمین

رهنمای آفرینش کیست تو
شهریار ملک بینش کیست تو

چشم بد از ماه رخسار تو دور
یک جمال و چارده خورشید نور

گشت دشمن در جوانی قاتلت
کشت در ماه ربیع الاوّلت

کفر خود را عاقبت معلوم کرد
همچو اجدات تو را مسموم کرد

سامره شد صحنه ی روز جزا
گشت تنها مهدیت صاحب عزا

ای به قربان تو و عمر کمت
قلب مهدی داغدار ماتمت

بی تو مهدی بی کس و یاور شده
طفل تنهای تو تنهاتر شده

آه از آن ساعت که سوز و گداز
خواند مهدی بر تن پاکت نماز

کرد تا جسم ضعیفت را نظر
بر کشید آهی جهان سوز از جگر

آسمان دیده اش انجم گریست
بین مردم مخفی از مردم گریست

گر چه بودی اشگ دامن دامنت
بود کی زنجیر و غل بر گردنت

جسم تو زخم از دم خنجر نداشت
پیکر جدّ غریبت سر نداشت

آه از آن ساعت که زین العابدین
پیشوای عابدین و ساجدین

دید در گودال خون بر روی خاک
پیکر پاک پدر را چاک چاک

یوسف زهرا و زخم تیر و سنگ
گرگها کردند جسمش چنگ چنگ

گشت از چشمش روان دریای خون
خواست جانش از بدن آید برون

همدم او جز شرار تب نبود
جان زکف می داد اگر زینب نبود

“میثم” از این قصّه کن صرف نظر
چشم ها چشمه ی خون جگر