به قلاده نفس گشتم اسیر...

شدم زار و شرمنده و سر به زیر 

تهی دستم و بی نوا و فقیر 

مرا کس نخواند زلیل و حقیر 

مقامم بود بس بزرگ و خطیر

امیری حسین و و نعم الامیر...

حسین از کرم انتخابم کند 

غلام غلامش خطابم کند

گدای در خود حسابم کند 

بهشتم برد یا عذابم کند 

به عشقش اسیرم اسیرم اسیر

امیری حسین و و نعم الامیر...

خیالش ز من دلربایی کند 

غمش در دلم خود نمایی کند

نوایش مرا نینوایی کند 

بلایش مرا کربلایی کند 

بدانند خلق از صغیر و کبیر 

امیری حسین و و نعم الامیر...