وقتش رسیده تا به بیانم توان دهید
این حرف‌های مانده به دل را زبان دهید
وقتش رسیده روی پر جبرئیل‌ها
شعری به قلب این قلم از آسمان دهید
تا میوه‌ی رسیده‌ی مضمون به ما رسد
قدری درخت واژه‌تان را تکان دهید
ارزانی ستاره بُوَد ماه آسمان
ماه مدینه را به من امشب نشان دهید
من از شما به غیر شما را نخواستم
هرچه ثواب هست به این و به آن دهید
امشب که ساقی آمده، از مشک عشق او
یک کاسه آب، دست من نیمه‌جان دهید

در برکه‌ی نگاه علی خوش دمیده است
ماهی که ماه هم مَثَلش را ندیده است

حالا که ماه آمده، پیداترین شده ست
یوسف‌ترین رسیده و زیباترین شده‌ست
منصوب گشته‌ است به باب الحوائجی
پیغمبری ندیده مسیحاترین شده‌ست
ابروی او نیامده محراب عاشقی
گیسوی او نیامده یلداترین شده‌ست
بین قبیله‌ای که همه سرو قامتند
قامت‌کشیده خوش قد و بالاترین شده‌ست
لیلا میان شهر مجانین نه... این پسر
در شهر لیلی آمده لیلاترین شده‌ست
ساقی زیاد بوده در این خاندان ولی
سردار کربلاست که سقاترین شده‌ست

عباس روح جاری از نیل تا فرات
عباس راهِ رفتنِ در کشتی نجات

شعبان برای ماست گواراتر از رجب
شیرین‌تر است شهدِ لب یارم از رطب
امشب شب تولد روح دلاوری‌ست
امشب شب وفاست، شب غیرت و ادب
باید به پیش ابروی او سجده آوریم
چون واجب است محضر او امر مستحب
امشب شب چهارم ماه است آمده
ماه شب چهارده از قلب نیمه شب

نامش پر از کنایه پر از استعاره است
شب ماه و روز مهر و سحرها ستاره است

عرض ارادتم به اباالفضل بارها
برده مرا به جرگه‌ی بی اختیارها
چون موج، سر به سینه‌ی هر صخره می‌زنم
آثار عاشقی‌ست از این گونه کارها
محدود ما یکی دو قبیله نمی‌شود
عشقش دوانده ریشه به ایل و تبارها
مانند او نیامده دیگر به روزگار
مانند من گدای نگاهش هزارها
دلداده‌اند در ره او صاحبان دل
سر داده‌اند در قدم او سوارها

از او ندیده‌ام به خدا دادرس تری
آقاتری، کریم‌تری، هم‌نفس‌تری

با این که با اصالت و ارباب‌زاده بود
یک عمر چون رعیّت این خانواده بود
بذر ارادتی که به دل کاشت مادرش
حالا چو سرو، قامت او ایستاده بود
در پیش فاطمی‌نسبان سر به زیر بود
انگار این ارادت او بی اراده بود
در آخرین سجود نمازِ محبتش
در پیش پای فاطمه از زین فتاده بود
آن‌ها که دیده‌اند نوشتند عاقبت
سر روی پای حضرت زهرا نهاده بود

زهرا کنارش آهِ نفس‌گیر می‌کشد
با دست خود ز دیده‌ی او تیر می‌کشد

ما جز خدا، به غیر توکل نمی‌کنیم
ما جز به اهل بیت، توسل نمی‌کنیم
باید در این زمانه ولایت‌مدار بود
ور نه به هیچ جای جهان گُل نمی‌کنیم
ما ذاکریم؟ نه، همه سرباز رهبریم
وقتی که امر کرد، تأمل نمی‌کنیم
گوید اگر روید در آتش به سر رویم
سر هم اگر که خواست، تعلل نمی‌کنیم
هرکس که در مقابل آقا بایستد
در هر لباس و پُست، تحمل نمی‌کنیم

عباس ماند چون که مطیع امام بود
در او «چرا» به حرف امامش حرام بود!