دیدی سر پیری چه کرد با زینبت این روزگار

گفتم به باران بعد از این دیگر در این صحرا نبار

من میروم  از پیش تو وقت خورشیدم

اما تو‌ میمانی و این صحرا و این شب‌های تار 

تاریک گودال 

زمین افتادم نزدیک گودال 

آشفته بودم 

به تو زخمامو نگفته بودم 

تنها می مونی 

همه میرنو تو جا میمونی 

دورت میگردم دوای دردم