چهل منزل کتک خوردم، نبودی
 به زیر دست و پا مُردم، نبودی
 
 منی که غنچه بودم، تشنه ماندم
 توانم رفت و پژمردم، نبودی
 
 چرا وقتی که بد ترسیده بودم
 چرا نام تو را بردم، نبودی؟!
 
 شب تاریک، در بین بیابان
 من از محمل زمین خوردم نبودی
 
 نپرس از پهلویم، تقصیر زجر است
 به ضرب چکمه آزردم، نبودی
 
 چرا ساکت، چرا اینگونه سردی؟!
 مگر با دختر خود، قهر کردی؟!
 
 
 سه ساله بودم و قدم کمان شد
 تسلای غمم، زخم زبان شد
 
 نبودی جان بگیرم در کنارت
 رقیه از یتیمی نیمه جان شد
 
 حجابم را نشد محکم بگیرم
 دو دستم بسته بین ریسمان شد
 
 چه دستان بزرگی دارد این شمر
 تمام صورتم زهرا نشان شد
 
 حواسم بود روی نیزه بودی
 سرت بالاسر من سایه بان شد
 
 سرت را می گذارم روی شانه
 که گویم حرف های دخترانه
 
 
 اگرچه درد دارم قدر کافی
 نمی خوابم که مویم را ببافی
 
 نپرس از وضع موهایم که دیگر
 ندارد حاجتی بر موشکافی
 
 پر پروانه وارم را شکستند
 ندارم استطاعت بر طوافی
 
 شدم خسته ازین سربار بودن
 خودم حس می کنم هستم اضافی
 
 مرا با خود ببر، با من بگو که
 دگر از این مصیبت ها معافی
 
 بیا امشب به قول خود عمل کن
 مرا در لحظه ی آخر بغل کن