از بس که زخمهای دلم بی شماره بود

هفت آسمان زچشم ترم پرستاره بود

بیگانه جای خود که مرا آشنا شکست

آیینه ام که همسفرم سنگ خاره بود

تشت از حرارت جگرم داد می کشید 

از بس که داغ بر جگر پاره پاره بود 

«زهری که می شکافت دل سنگ خاره را »

 با من چه کرد که نفسم در شماره بود 

خون دهان  مجال سخن را زمن گرفت 

در بسترم وصیت من با اشاره بود 

خاموش بودم از غم غیرت تمام عمر

این راز سر به مهر گریبان پاره بود

درگوش مانده آه پس از سال ها هنوز

آهی که از شکستن  یک گوشواره بود

قدم نمی رسید تا سپر مادرم شوم 

بر خاستن به پنجه پا کاش چاره بود

دیدم به چشم خویش که مادر دگر ندید

مویم سپید شد اگر از آن نظاره بود 

من که نخفته  بودم از  این غم تمام عمر

تابوت پیش چشم ترم گاهواره بود

قسمت نبود در دل تابوت خفتنم 

تشییع تیر روضه این سوگواره بود

تشییع من دومرتبه  بود و ولی حسین ...

تشییع جسم پر پر او چند باره بود

بس که  ستور از تن او رفت و باز گشت

چون رشته های زلف تنش پاره پاره بود