طایر قدسم و بشکسته زکین بال و پرم
آسمان سوخته از آه و سرشک بصرم

من جگر پاره‌ی زهرا و علی هستم و آه
به همین جرم شده پاره تمام جگرم

با همه غربت خود فاطمه را داشت علی
حق گواه است که مظلوم ترم از پدرم

یار بی مهر مرا قاتل و خانه مقتل
زده از زهر جفا بر دل و بر جان شررم

مجلس صلح به پا کرد عدو سرخ شدم
قاتل فاطمه را روبروی خود نگرم

سالیان است که بگذشته از آن وقعه ولی
صحنه‌ی کوچه و سیلی نرود از نظرم

تیرها بر بدنم خورد ولیکن یادِ
سینه‌ی فاطمه و خونِ روی میخ درم

گیسویم گشت سپید از غم زهرا امّا
از جفا چنگ نخورده‌ست دگر موی سرم