دق ام دادند جانم را گرفتند

همه تاب و توانم را گرفتند

جوانی داشتم خوش قدّ و بالا

فلک دیدی جوانم را گرفتند ؟

فلک دیدی چه خاکی بر سرم شد

علی اکبر ؛ علیِ اصغرم شد

برایش کوچه واکردند ای وای

چقدر اکبر شبیه مادرم شد

به چشم خود خزانش را نبیند

غم آرام جانش را نبیند

دعا کردم سر نعش جوانم

کسی داغ جوانش را نبیند

مبادا گلشنی پژمرده باشد

که بی گل باغبان افسرده باشد

کسی میفهمد از حال دل من

که در غربت جوانش مرده باشد

” گلی که خود بدادم پیچ و تابش

به اشک دیدگانم دادم آبش

در این گلشن خدایا کی روا بود

گل از من دیگری گیرد گلابش “

زمین خوردی خزانی شد بهارت

نزارم میکند حال نزارت

ندارد قوتی پاهایم اما

می آیم با سر زانو کنارت

امان از ضربه با شدت علی جان

تو را کشتند با سرعت علی جان

شبیه فاطمه مادربزرگت

زمین خوردی تو با صورت علی جان

ترک خورده شبیه من لبانت

شبیه تکه چوبی شد زبانت

رمق دیگر ندارد دست هایم

بگیرد لخته خون را از دهانت

همین حس و همین حال ات مرا کشت

همین زخم پر و بالت مرا کشت

نمانده جای سالم در سر تو

همین لبهای پامالت مرا کشت

چه آهنگین چه با آواز کشتند

تو را یک عده تیر انداز کشتند

اسیر لشگر جرّاحه بودی

تو را با چندتا مقراض کشتند

علی اکبرم ! دردت به جانم

نبی دیگرم! دردت به جانم

نکش پا بر زمین در پیش بابا

عزیز پرپرم دردت به جانم

” به هرجا بنگرم تنها تو بینم

نشان از روی زیبای تو بینم

به هر جا ردی از جسم تو پیداست

به صحرا بنگرم صحرا تو بینم “

بنازم لحن باباگفتنت را

نکش از دست بابا دامنت را

نشستم روی خاک و باتحیر

تماشا میکنم جان کندنت را

فراقت میکند پیرم همین جا

به من باشد که میمیرم همین جا

ندارم پای رفتن سوی خیمه

کنار تو زمینگیرم همین جا

نخواهد کرد داغ تو رهایم

بلرزد مثل دستانم صدایم

پس از وقتی که تابوت تنت شد

گرفته بوی تو دیگر عبایم