عمر صد سال اگر طول کشد مختصر است

از همان لحظه میلاد اجل پشت در است

به کجا می روی ای بنده سرگشته بیا

که خدا از رگ گردن به تو نزدیک تر است

چه غم از زخم زبان ها چه غم از طعن رقیب 

که خدا عاشق این سوز دل و چشم تر است

بهترین هدیه این سفره مهمانی حق 

عطش لحظه افطار و دعای سحر است

آنچنان پرده بر اعمال بدت افکنده

ملک صبح ز اعمال شبت بی خبر است 

عرش بر گریه شرم تو مباهات کند

پر اشک سحرت خوبتر از بال و پر است 

همه درهای فلک را به روی خود بستی

راه وا کردن آن دست دعای پدر است

هرگز از یاد گل فاطمه غافل نشوی 

شب جمعه است شب حجت ثانی عشر است

نمک عشق بیاور که محک عشق علیست 

عمر بی عشق حسین بن علی بی ثمر است

غزلی تازه سر انداز سخن بیشتر است

همه شب‌ها دگرند و شب جمعه دگر است

شب جمعه است مگو کرببلایی نشدم

کربلا مجلس روضه ست همین دور و بر است

کربلا منتظر ماست بیا تا برویم

مادری روضه بپا کرده بیا منتظراست

شب جمعه ست به یاد لب عطشان حسین 

عالمی سینه زن و مادر او نوحه گر است

روضه خوانم من و هرگز نرود از یادم

ریشه ی نیزه ی گودال همان میخ در است

تکیه بر نیزه ی غربت زده و می بیند

آه عباس کجایی که حرم در خطر است

به خدا لشکر دشمن همه می دانستند 

که علی اصغر او از پدرش تشنه تر است

از سر نی سر بابای غریبش می گفت

به خدا از همه سرها سر شش ماه سر است

داغ فرزند کشنده است همه می دانند

بدتر از زخم گلو آتش زخم جگر است

خنجر شمر کجا کشتن ارباب کجا

بنویسید پدر کشته‌ی داغ پسر است

......

باز با بانگ بنی همه آفاق گریست

آفرینش همه از ناله‌ی او در شرر است