ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دائم گل این بستان شاداب نمی‌ماند 

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد 

که از دست بخواهد شد پایان شکیبایی 

ای درد تو ام درمان در بستر ناکامی 

ای یاد توام مونس در گوشه ی تنهایی 

در دایره ی قسمت ما نقطه ی تسلیم

لطف آنچه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی