آسمان بود غرق دلشوره
 چرخ از گردشش پشیمان بود
 حس و حالی غریب حاکم بود
 گیسوی نخل ها پریشان بود

شب نمی خواست تا سحر بشود
 شب شبیه غروب دلخون بود
 در و دیوار ناله می کردند
 دم هوهوی باد محزون بود

مقتل کوچه ها قدم به قدم
 روضه می خواند و نوحه سر می‌داد
 هق هق چاه کوفه هم آن شب
 داشت از غصه ای خبر میداد

بانگ حی علی الصلاة آمد
 پا شد از جای خویش خیر العمل
 رفت تا صبح را کند بیدار
 آنکه خود بود نور صبح ازل

در خانه ز شرم ساکت بود
 در دل ذوالفقار غصه نشست
 ارجعی خواند و از سر شوقش
 گریه کرد و عمامه اش را بست

داخل کیسه را نگاهی کرد
 چند خرما و چند تا نان بود
 وقت رفتن رسیده بود و غمش
 غربت سفره ی یتیمان بود

به کمر شال سبز خود را بست
 بود مشغول ذکر ، لب هایش
 دخترش در نگاه آخر خود
 رفت قربان قد و بالایش

در طوافش پرنده ها گریان
 آسمان ضجه می زند برگرد
 به سفر میروی و این دنیا
 بی تو دیگر صفا ندارد مرد

شال او را گرفت حلقه ی در
 گویی از قصه ای پریشان بود
 درِ خانه به التماس افتاد
 درِ خانه به فکر جبران بود

فکر جبران زخم سی ساله
 زخم آن در که در مدینه شکست
 آن دری که نداشت تاب لگد
 سوخت و استخوان سینه شکست

وسط خطبه خواندن مادر
 آتش افتاد بر دل حیدر
 ناله ی فضة خذینی ، آه…
 غنچه ای ناشکفته شد پرپر

مادری یک تنه به عشق علی
 در مصاف چهل نفر کافر
 لگد و تازیانه یک طرف و
 یک طرف دست بسته ی حیدر

دستِ بسته ، طناب ، آتش و دود
 روضه در بزم واژه ها برپا است
 تازه این شد شروع غصه و غم
 شیعه دلخون ز دست بستن هاست

آه از داغ عصر عاشورا
 ترس و اندوه بی امان حرم
 اضطراب امام سجاد و
 داغ نامحرم و زنان حرم

بستنِ دستِ مرد می باشد
 پیش همسر اگرچه سخت اما
 باور من نمیشود دیگر
 بستن دستهای زینب را

اهل بیت حسین را در راه
 زیر باران سنگ آزردند
 زینبی را که سایه اش را هم
 کس ندیده، به شام میبردند