به احترام مناجاتِ نیمه‌شب‌هایش

خدا گذشت ز ما شیعیانِ رسوایش

کسی که باعلی امروزِ خویش را گذراند

خوشا به روز قیامت، خوشا به فردایش!

خدا گواه به نامرد و مرد، رو نزند

هرآن‌کسی که فقط حیدرست آقایش

برای نوکر خود کفشِ نو خرید ولی

همیشه کفش پُر از وصله داشت بر پایش

علی که قامت یَل‌های شام را خم کرد

شکست گریه‌ی اطفال، قد طوبایش

نشاند قاتل خودرا به سفره‌ی کرمش

چه رحمتی‌ست دراین سفره‌ی مُصفایش

::

سرش شکسته ولی عاشقانه می‌خندد 

نمانده فاصله‌ای تا وصال زهرایش

*

گشود چشم و نظر کرد نور عینش را

و دید ضجه زنان در برش حسینش را

گمانم اینکه به او گفت نور چشمانم

به جان فاطمه گریه نکن حسین جانم

حسین گریه نکن ، وقت آه و سوز تو نیست

حسین ، هیچ روزی شبیه روز تو نیست

به استغاثه جوابت نمی دهند حسین

بگویی العطش آبت نمی دهند حسین

همه به آل علی قهر می کنند حسین

و ظالمانه تو را نحر می کنند حسین

خدا کند غریبانه ناله ها نزنی

به زیر خنجر نامرد دست و پا نزنی

به قتل صبر حسینم پر تو را ببرند

به پیش دیده‌ی زینب سر تو را ببرند

میان دشت رها میشوی عزیز دلم

مرمل بدما میشوی عزیز دلم

تمام پیکر تو می شود خضیب حسین

و مادر تو صدا می زند غریب حسین