چه می‌خوانی «کجایید ای شهیدان خدایی» را؟
که من از یاد بردم در قفس، شوق رهایی را
به کوی عافیت بیهوده می‌گردم، نمی‌یابم
در این وادی، «بلاجویان دشت کربلایی» را
ز پا افتادم و کاری ز دستم برنمی‌آید
که خوبان می‌خرند از اهل دل، بی‌دست و پایی را
چنان شمعی که شد خشت مزارش، اشک تنهایی
به آتش می‌کشم تا صبح تو، شام جدایی را
تو می‌آیی و مردم با نگاهت انس می‌گیرند
خدا آن روز معنا می‌کند مردم‌گرایی را
تو می‌آیی و می‌بینم شهیدان باز می‌آیند
و آوینی روایت می‌کند فتح نهایی را
تو روح روضه‌خوانی را دمیدی در رگ شعرم
پر از شور حماسی می‌کنی نوحه‌سُرایی را
شب شام غریبان امیرالمومنین امد
بمیرم غربت دیرین این صاحب عزایی را
