منم آن گناهکاری، که به سوی تو دوان است

تویی آن بزرگواری، که کریم و مهربان است

تو همیشه در فرازی، تویی آن گدا نوازی

که در اوج بی نیازی، نگران بندگان است

به شب سیاه نوری، برسان پُلِ عبوری 

که دلم برای دوری، ز گناه نا توان است

تو اگر مرا برانی در دیگری نکوبم

که به غیر از آستانت، همه جا پر از زیان است

همه عمر جز تو یارب! چه کسی رفیق من بود؟

تو امان من نباشی! چه کسی مرا امان است؟

تو خدای مرتضایی، تو همیشه با وفایی

به گدای بی نوایی، که ضعیف و ناتوان است

《برو ای گدای مسکین در خانه علی زن》

که امیر با خدا در نجفش هم آشیان است

بگذار جای کعبه، سر خود به پای حیدر

تو اگر بهشت خواهی، نجفِ علی جنان است

خوشم اینکه خاک پای پسر ابوترابم

همه عمر سایبانم علم حسین جان است