اسیر درد شدیم و دوا نیامد باز

گذشت ماه خدا، ماه ما نیامد باز

شبیه هر رمضانی که بی تو آمد و رفت

نفس به سینهٔ ما ماند و جا نیامد باز

چقدر هر سحر از درد دوری‌اش یک ماه

صدا زدیم که آقا بیا؛ نیامد باز

دوباره من نشدم آنچه را که او می‌خواست

دوباره کرد برایم دعا، نیامد باز

اگرچه بد شده بودم ولی مرا بخشید

اگرچه شد دلش از من رضا، نیامد باز

دوباره روضه بخوان، روضه خوان! که گریه کنیم

که صاحب همهٔ روضه‌ها نیامد باز

پس از گذشتن یک ماه گریه در دستم

مگو که تذکرهٔ کربلا نیامد باز