باران گرفت و سینه پُر از عطرِ یار شد

بُلبُل غَزَل سرود و چمن بیقرار شد

پیچید در طبیعتِ دنیای خاکیان

عِطرِ تبسمِ تو و نامَش بهار شد

ای کاش جایگاهِ خودش را به من دَهَد

آن ذره‌ای که بر سَرِ راهت غُبار شد

کاشکی خاک حریمِ حَرَمَت می‌بودم

می‌خرامیدی و من در قَدَمَت می‌بودم

بی غمِ تو که صد حیف زِ عُمری که گذشت

پیش از این کاش گرفتارِ غَمَت می‌بودم

کاشکی جایگَهِ خود به من می‌دادند

آن ذره که بر سَرِ راهت غبار شد

هر شاعری فَرَزدَق و دِعبِل نمی‌شود

هرکَس که خاکِ پای تو شد شهریار شد

زهرا و علی که همدل هم هستند

دریای هم‌اَند و ساحلِ هم هستند

شفاف و عمیق و بی‌نهایت همچون

دو آینه که مقابل هم هستند

حیدر بِنِگَر که شاخه شمشاد شده

زهرا به کنارِ مرتضی شاد شده

این عِصمَتِ کِبریا و آن غیرتِ حق

شایسته‌ی این عروس و داماد شده