یَا حُسَینٌ أَنْتَ دَمْعٌ الأَنْبِیاءْ

ای حسین ای اشک انبیا

عَبْرَةُ الأَکْوَانِ آهُ الأَوْلِیَاءْ

وای اشک همه کون وای ناله اولیا

یَا دِمَاءَ الحُزْنِ فی عَیْنِ السَّمَاءْ

ای خونهای اندوه در چشم آسمان

کَیْفَ لا نَبْکِیکَ یَا وَحْیَ الدِّمَاءْ

چرا برای شما گریه نکنیم ای وحی خونها

یَا قَتِیلَ العَبَرَاتْ….. یَا أَسِیرَ الکُرُبَاتْ

………………..

کَیْفَ لا نَبْکِی إِمَامَ الکَائِنَاتْ

چرا گریه نکنیم بر امام کاینات

وَهْوَ فی الطَّفِّ أَسِیرَ الطَعَنَاتْ

أن کسی که اسیر ضربهای شمشیرهاست

یَنْظُرُ الأَنْصَارَ صَرْعَا وَالهُدَاةْ

در حالی که انصار واهل بیت هداتش را کشته بر زمین میبیند

وَیَرَى الأَهْلِینَ فَرَّتْ فی الفَلاةْ

وخانواده اش را میبیند در حالی که به سوى بیابانها فرار کردند

یَا قَتِیلَ العَبَرَاتْ….. یَا أَسِیرَ الکُرُبَاتْ

………………..

کَیْفَ لا نَبْکِی قَتِیلاً بِالطُّفُوفْ

چرا گریه نکنیم بر کسی که کشته کربلاست

مَنْ سَقَتْهُ الوَحْشُ کَاسَاتِ الحُتُوفْ

آن کسى که وحش بیابات شربت مردن به او نوشانیدند

وَاعْتَلَتْهُ الخَیْلُ سَحْقًا وَالأُلُوفْ

واسبها وهزاران نفر بر او تاختند

مَزَّقَتْ أَحْشَاءَهُ حَدُّ السُّیُوفْ

وتیزى شمشیها او را تکه پاره کردند

یَا قَتِیلَ العَبَرَاتْ….. یَا أَسِیرَ الکُرُبَاتْ

………………..

لَهْفَ نَفْسِی کَیْفَ لا نَبْکِی الغَرِیبْ

واى بر من چرا بر غریب گریه نکنیم

مَنْ غَدَا فی الطَّفِّ مَذْبُوحًا سَلِیبْ

آن کسی که در کربلا سرش را بریدند واو را مسلوب (لباسهایش را غارت کردند) کردند

صَارَ مَوْتُورًا وَلا شَخْصٌ یُجِیبْ

آن کسی که تنها ماند وهیچ کس به او جواب نصرت نمیدهد

غَیرَ طَعْنِ الغَدْرِ أَرْدَتْهُ تَرِیبْ

مگر ضربه های خنجرهای که او را با خاک غلطان کردند

یَا قَتِیلَ العَبَرَاتْ….. یَا أَسِیرَ الکُرُبَاتْ

………………..

کَیْفَ لا نَجْرِی دِمَاءَ المُقْلَتِینْ

چرا خونهای چشمها را بر او نریزیم

وَنَرَى العَبَّاسَ مَقْطُوعَ الیَدَیْنْ

در حالی که عباس دست بریده را ببینیم

مُبْکِیًا وَاللهِ عَیْنَ الثَّقَلَیْنْ

که چشم ثقلین بر او گریست

وَعَلَیْهِ ا