ای گل چه زود دست خزان کرد پرپرت
رفتی و رفت خنده ز لب های خواهرت
هرکس که دید رأس تو بر روی نیزه‌هاست
آهی کشید و گفت که بیچاره مادرت
تا بیش‌تر به گریه‌ی من خنده سر دهند
آورده‌اند محمل من را برابرت
از دوش نیزه‌دار تو فهمید کاروان
خون می‌چکد هنوز ز رگ‌های حنجرت