از هوش رفته ای چه قَدَر گریه می کنی

 از لحظه ای که رفته پدر گریه می کنی

داغ پدر مگر که برای تو بس نبود

 حالا برای داغ پسر گریه میکنی

میخ گداخته جگرت را درید و سوخت

 می سوزی و به سوز جگر گریه می کنی

این چوب نیم سوخته آئینه ی دق است

تا می کنی نگاه به در گریه می کنی

این استخوان در گلویم راه گریه بست

 اما تو جای هر دو نفر گریه می کنی

افتاده ام به پای تو مانند اشک تو

من آب می شوم تو اگر گریه می کنی