که به دست پـسر فـاطمه بـوسه بـزنیم یک به یک با هـمـه اولاد به امّید خدا
خـبـر آمـدنش را همه جـا پخـش کـنـید می رســد لـحـظـۀ مـیـعـاد به امّید خدا
منتـقـم می رسد و روز ظهـورش حتماً می شـود فـاطـمـه دلـشـاد به امّـیـد خدا
حرم خاکی خـورشید و قـمرهای بقـیع عـاقـبت مـی شــود آبــاد به امّـیــد خـدا
مثل مشهد وسط صحن بقیع نصب کنیم دو سـه تا پـنـجـره فــولاد به امّـید خدا
لـذتی دارد عجب تا که به ما می گـوید: آفـریـن! دسـت مـریـزاد! به امّـیـد خدا
وعـدۀ بعـدی ما «شارع بین الحرمین» دم بگـیـریم همه با «لک لبّیک حسین
