غل و زنجیر گنه بر پر و بالم مانده

به روی دوش من، این وزر و وَبالم مانده

دستگیری کن ازین بنده، مگر که چقدر...

فرصت از زندگی رو به زوالم مانده

سحر و ذکر لب و نافله از دستم رفت

کمکم کن که فقط اشک زلالم مانده

هر که پرسید بگو کیست امیدت؟ گفتم:

صبر کن، لطف خدای متعالم مانده

کیست جز حضرت حجت که دعاگوی دلم

در غریبی و پریشانیِ حالم مانده؟

عجمیان و علی وردی و خوبان رفتند

روسیاهی به رخ همچو زغالم مانده

خواب دیدم که نجف بودم و بیدار شدم

عطر ایوان علی، گوشه ی شالم مانده

کربلایی نشدن، علت خسران من است

بر دل سوخته از هجر، ملالم مانده

باید از داغ غریبی علی آب شوم

تا نفس هست و ازین عمر، مجالم مانده

شده هر ناله ی زهرا، عرق شرم علی

شرمسار از رخ او، شاه دو عالم مانده

گفت با خادمه حیدر که بگو فضه چرا

چند ماه است پسِ ابر، هلالم مانده؟!