بر دوش خود بریز، دو زلف سیاه را

بالا مبر ز خسته‌دلان، سوز و آه را

در بست طوسی تو، چه رنگی دویده است

کز لطف می‌خرند، سپید و سیاه را

موسی، عصا به کف به حریم تو پای زد

تا دید می‌خرند دل من، عصا را

زاهد تو را پسندد و رو بر خدا کند

یاربّ! مکن نصیب کسی این گناه را

کفرم مبارک است؛ به تبریک من بیا

چرخانده‌ام به‌سوی رضا، قبله‌گاه را

وقت ورود، کفش سپارند خلق و ما

دادیم بوسه کفش‌کن کوی شاه را