تا نهادی پای خود بر چشم ما، عبدالعظیم
 دیده ها بینا شد از نور خدا ، عبدالعظیم
 
 هر زمانی که گره افتاد در کار کسی
  آمد و پیش تو شد حاجت روا ، عبدالعظیم
 
 عطر نان خانه ی تو میدهد بوی حسن
 یادگار سفره های مجتبی، عبدالعظیم
 
 اُسوه های علم ؛ خاکِ راهِ زوارت شدند
 خاک پای زائرانت توتیا ، عبدالعظیم
 
 هر کجا رفتم نجف ؛ مشهد ؛ مدینه ؛ کربلا
 روی لب دادم سلامی بر شما عبدالعظیم
 
 اهل تهران هرشب و هر روز مهمان تو اند
 سفره دار روضه های هل اتی عبدالعظیم
 
 کربلا را با خودت تا شهر ری آورده ای
  وَه چه نزدیک است با تو کربلا ، عبدالعظیم
 
 مجتبایی هستی اما مادرت در پیش تو
 ضربه ی سیلی نخورد از  بی حیا ، عبدالعظیم
 
 زائر تو ، زائر شاه شهیدان شد ولی...
 مانده آیا پیکرت بر خاکها ؟! عبدالعظیم
 
 پیکر پاک شما دیگر نخورده ضربه ای
 رأس تان دیگر نشد از تن جدا ؛عبدالعظیم