غلام نرگس مست تو تاجدارانند
 خراب باده لعل تو هوشیارانند
 تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز
 و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند
 ز زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر
 که از یمین و یسارت چه سوگوارانند
 گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین
 که از تطاول زلفت چه بی‌قرارانند
 نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو
 که مستحق کرامت گناهکارانند
 نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس
 که عندلیب تو از هر طرف هزارانند
 تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من
 پیاده می‌روم و همرهان سوارانند
 بیا به میکده و چهره ارغوانی کن
 مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند
 خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد
 که بستگان کمند تو رستگارانند