کی یار سفر کردهٔ ما از سفر آید

بعد از شبِ دیجورِ محبان، سحر آید

از باب صفا، قبلهٔ ما کی به در آید

بی‌بال و پران را پر و بالی دگر آید

کی پرده گشاید ز رخ آن روی گشاده

کز رخ کند از اسب، دو صد شاه، پیاده...

تو در پی خود، قافله در قافله داری

در سلسلهٔ زلف، دو صد سلسله داری

با آن‌که خود از منتظرانت گله داری

سوگند به آن اشک که در نافله داری

با یک نگه خود، مس ما را تو طلا کن

آن چشم که روی تو ببیند تو عطا کن

ای گمشدهٔ مردم عالم! به کجایی؟

کی از مه رخسارهٔ خود پرده گشایی؟

ما ریزه‌خوریم و تو ولی‌نعمت مایی

هر جمعه همه چشم به راهیم بیایی

یک پرتو از آن چاردهم لمعه نیامد

بیش از ده و یک قرن شد، آن جمعه نیامد...

بشکسته ببین سنگ گنه بال و پر از ما

کس نیست در این قافله، وامانده‌تر از ما

ما بی‌خبریم از تو و تو باخبر از ما

ما منتظِر و خونْ دلت ای منتظَر از ما

ما شب‌زده‌ایم و تو همان صبح سپیدی

تنها تو پناهی، تو نویدی، تو امیدی

عشق ابدی و ازلی با تو بیاید

شادی ز جهان رفته، ولی با تو بیاید

آرامش بین‌المللی با تو بیاید

ای عِدلِ علی! عَدلِ علی با تو بیاید

عمری‌ست که در بوتهٔ عشقت به‌گدازیم

هر کس به کسی نازد و ما هم به تو نازیم

هرچند که ما بهره‌ور از فیض حضوریم

داریم حضور تو و مشتاق ظهوریم

نزدیک تو بر مایی و ماییم که دوریم

با دیدهٔ آلوده چه بینیم؟ که کوریم

در کوه و بیابان ز چه رو دربدرى تو 

هم منتظر مایى و هم منتَظرى تو