ای حرم ، گوشه‌ای از ایوانت
ای بهشت خدا خراسانت

ای تمامِ وجود ، سفرۀ جود
مَلک و جن و انس ، مهمانت

دین و ایمانِ من ولایت توست
هرچه داریم از عنایت توست

ای ولایت کمالِ ایمانم
کلِ توحید و کل و قرآنم

«اَکرمو الضَیف»را شما گفتید
در به رویم نبند ، مهمانم

تو رئوفِ همه رئوفانی
هیچ‌کس را زِ در نمی‌رانی

دردجان را طبیب کیست؟تویی
فقرا را حبیب کیست؟ تویی

پدر و مادرم به قربانت
آشنای غریب کیست؟تویی

که به زوّار خود سلام کند؟
پیش پای گدا قیام کند؟

به حریمِ مطهرت سوگند
به قم و صحن خواهرت سوگند

به حسین و به عمه‌ات سوگند
به جواد و به مادرت سوگند

دستِ حاجت به دامن تو زدم
تو به رویم نیاوری که بدم

مظهرِ رحمتِ خداوندی
آرزوی هر آرزومندی

دشمنت هم اگر ز در آید
به خدا در براو نمی‌بندی

همه را زائرت خطاب کنی
کی گنهکار را جواب کنی

کاهم و کوهِ معصیت بارم
روسیاهم بدم گنهکارم

آبروی مرا مبر مولا
به همه گفته‌ام رضا دارم

گرچه بی‌قیمتم اگر چه بدم
هیچکس جزشما نمی‌خردم

ای دو عالم حریمِ محترمت
من و لطف و عنایتُ کرمت

بس که آقا و مهربان هستی
دلِ آلوده ام شده حرمَت

جز تو اُلفت به کس نمی گیرم
دلِ خود از تو پس نمی گیرم

حسینیه ایت الله حق شناس | 9 فروردین | 1403